woensdag 30 juni 2010

La Marmotte.... Nog 3 dagen....

De lezer van deze blog heeft via de diverse posts van de voorbije dagen - met verhalen en filmpjes - reeds een beeld gekregen van deze cyclosportieve.

Op basis hiervan worden diverse vragen gesteld met betrekking tot het competitie-aspect : tijden, ... diploma's & klassementen.

Uiteraard zijn dit items die het cyclo-gebeuren kleuren... toch primeert één doelstelling : een veilige aankomst voor allen!

Het verleden heeft immers aangetoond dat omwille van diverse redenen het soms fout loopt.

We staan er niet vaak bij stil, maar ook dit kan gebeuren :

9 juli 2005, Dit gebeurde ook tijdens La Marmotte ....

Bourg d'oisans/groningen - 's Werelds zwaarste fietstoertocht, la Marmotte, eiste zaterdagmiddag het leven van de 35-jarige Klaas-Jan Bakker. De Groninger gleed tijdens een afdaling weg in een haarspeldbocht, stortte via de berm tien meter naar beneden en kwam terecht op een betonnen paal. Hij was op slag dood.

Aan La Marmotte - 174 kilometer lang, 5000 meter hoogteverschil en vier cols in de buitencategorie - doen jaarlijks op de eerste zaterdag van juli vierduizend toerfietsers mee. Bakker ging voor de derde keer de uitdaging aan. Op de laatste berg, de Alpe d'Huez, stond zijn hoogzwangere vrouw Neeltje samen met hun twee jaar oude zoontje te wachten op hun held.

Hij kwam nooit aan. In één van de eerste afdalingen ging het mis. Twee noordelijke fietsvrienden zagen het voor hun ogen gebeuren. Over het waarom bestond zondagavond nog geen duidelijkheid, maar ineens raakte Bakker in een slip en gleed hij het ravijn in.

Het lichaam van Bakker wordt waarschijnlijk pas donderdag naar Nederland vervoerd, omdat in Frankrijk eerst aan allerlei formaliteiten moet worden voldaan. De familie verblijft zolang op een Franse camping. Vrienden melden dat Neeltje Bakker veel steun ondervindt van mensen die met haar meeleven.

De van oorsprong uit Oosterwolde afkomstige Bakker was een bekende in de noordelijke wielerwereld. Als bestuurslid was hij verbonden aan wielervereniging De Kannibaal uit Roden. De verslagenheid was enorm.


In De Wilp, waar zaterdagavond de laatste etappe van de zesdaagse Noordenveld-Wes terkwartier op de rol stond, werd een minuut stilte gehouden. ''Net had ik de tranen nog in de ogen vanwege de tourzege van Pieter Weening. En dan nu dit'', sprak ploegleider Gerke van Dekken.

Ook de voorzitter van De Kannibaal, Wim Hut, was er kapot van. ''Dit is zo ontzettend triest. In september zouden ze hun tweede kind krijgen

Bron: Dagblad van het Noorden


In het magazine Fiets van deze maand stond overigens vermeld dat de verloven van het medisch personeel uit de regio werd ingetrokken... Laat ons hopen dat deze drastische maatregel overbodig was!

dinsdag 29 juni 2010

La Marmotte.... Nog 4 dagen....

Nog 4 dagen te gaan voor La Marmotte :

Tijd voor een opname van de editie 2009 >



"La Marmotte... ook dit..." : Morgen op deze blog.

maandag 28 juni 2010

La Marmotte.... Nog 5 dagen....

Nu La Marmotte zo snel dichter bij komt wellicht goed op mijn verhaal over mijn 2e deelname nog eens door te nemen :

3 juli 2004 16u00



In bocht 2 van de Alpe kan ik opnieuw lachen : Mijn eerste Marmotte, samen met het Fast-A-team (ook wel squadra’s genoemd), en het A-team van de Nieuwenhovespurters, zal ik uitrijden! 9 uur zwoegen gingen vooraf aan die zekerheid. Niettegenstaande het pijnlijke gevoel in rug en ledematen pers ik er in de laatste meters richting het ronde punt en de eindmeet nog eens alles uit. Dit om onmiddellijk mijn diploma, zilver in 9u09, af te halen, het thuisfront te bellen en door de gsm – over de oorverdovende massa heen – ‘ik ben er, het was schitterend maar ik doe dit nooit meer’ te schreeuwen.



4 november 2004 13u30



Mijn dochter, in september met de humaniora gestart in een nieuwe school, maakt tijdens de herfstvakantie een eerste uitstap met haar beste vriendin. Bij het afleveren van mijn dochter ten huize van de vriendin bemerk ik tacx-rollen : ‘Fietst jouw man ook….’ vraag ik de mama. ‘Ja hoor, hij is overigens fanatiek, hij zal zelfs deelnemen aan de Marmotte dit jaar, dit is een fietstocht…’ ‘Ja de Marmotte die ken ik …ik heb hem dit jaar gereden’… en ’s avonds worden bij een glaasje wijn de plannen gesmeed om de marmotte 2005 samen te rijden.



18 januari 2005 14u00



Op de site van www.sportcommunication.com vond ik de coördinaten terug, en bel nu met Rémy om onze inschrijving te bevestigen. Ik wil absolute zekerheid dat we met zijn vieren ingeschreven zijn : Pascal, Hans, Johan & Geert. We krijgen nummers 2100 en verder. We zullen dus niet in het eerste startvak staan doch dit hindert niet, doelstelling is om er samen een mooi week-end met een hopelijk uitrijden van de Marmotte van te maken.



6 juli 2005 18u00



De fietsen worden in de gehuurde renault traffic ingeladen. 4 fietsen, eten & drank voor het week-end maar vooral ongelooflijk veel sportvoeding krijgen we uiteindelijk in de minibus gestouwd. De zenuwen staan precies gespannen. Pascal heeft dan wel wat ervaring met het rijden van lange ritten (TBT, Waalse Pijl, Gent-Wevelgem), Hans reed jaren terug al eens op de Alpe en Geert deed al een meerdaagse fietstocht naar Spanje, toch is ‘La Marmotte’ voor allen een sprong in het duister. Ook voor mij wordt het afwachten; in mei werd ik een week gehospitaliseerd wegens longontsteking…



9 juli 2005 04u00



In het appartement van Pierre & Vacances wordt het kwartet wakker. Nieuwsgierig zijn we naar de weersomstandigheden, de voorbije dagen was het op de Alpe koud en guur weer. In het dal daarentegen scheen de zon. Welke kledij aangetrokken? Hoeveel voeding meenemen? … We grabbelen snel nog naar de extra-spullen (Enérgie, Prévention de crampes… vermelden ze) die we de voorbije dagen kochten op de fiets-standen aan de sporthal van de Alpe. Bij de Renault Traffic gekomen bemerken we een bevroren voorruit… Gelukkig laten we onze stemming niet beïnvloeden door de gevoelstemperatuur, onder het vriespunt.





Om 6u30 staan we vooraan klaar in ons startvak, en bemerken nog enkele Vlamingen. Pascal luistert aandachtig naar het verhaal van een veteraan die bij zijn vorige deelname te snel startte, op de Galibier medische zorgen werd toegediend om toch nog de voet van de Alpe te bereiken. Maar er zijn ook optimisten aanwezig, Karl uit Zuid-West-Vlaanderen ziet het helemaal zitten en gaat met bitter weinig training voor het klassement!



Een uurtje later schuiven we over de beruchte mat voor de tijdsregistratie, we kijken nog eens naar de chip, hopen dat hij registreerde en stuiven vooruit. De adrenaline ten top en twee kilometer verder zie ik enkel Pascal nog, de flightdeck toont me 46km/u. Intomen roep ik, oppassen voor te snelle start schreeuw ik naar Pascal. In de eerste bocht naar rechts, richting voet van de Glandon kijk ik nog even achterom, van Hans & Geert geen spoor. Die halen ons op de beklimming wel in…



Bij de beklimming verlies ik Pascal uit het oog en ben nu niet meer zeker of hij voor of achter mij fietst, ik twijfel… net harder gaan rijden of eventjes wachten… tja uiteindelijk besluit ik mijn tempo te rijden. Dit impliceert in deze vooral het ronddraaien van de 39x25. Halverwege deze eerste col is er een kleine afdaling. Als slechte daler hou ik mijn hart vast, de eerste bochten bepalen de wijze waarop ik de overige bochten zal aansnijden. Een fietser in de Nike-Yellow-Jersey steekt me voorbij en ik nestel me in zijn spoor… Oef dat valt mee…



Om 9u30 bereik ik in de mist de top van de Glandon, de toeschouwers langs de kant staan er verkleumd bij, ik start met de afdaling… Vanaf de 3e bocht zie ik diverse gevallen fietsers. Medische teams zijn ter plaatse en ik stel me geen vragen (later verneem ik dat er een dodelijk slachtoffer te betreuren is). Enige kms verder zit ik in een peloton richting Télégraphe. Ik laat me verleiden tot de koppositie en ben hier pas blij om als ik na een kwartier hoor dat er een valpartij in het peloton gebeurde. Nu ben ik tenminste heelhuids over de spoorweg aan de voet van de Télégraphe kunnen rijden.



Van de vorige editie herinner ik me dat de Télégraphe slechts een voorproefje is voor de Galibier, en besluit hem rustig omhoog te rijden. De tijd van het fietsen is ook een tijd van het denken, mijn overpeinzingen gaan vooral uit naar de maten, waar zijn Pascal, Hans & Geert, ik check mijn gsm om zeker te zijn dat ze nog op de fiets zitten (de afspraak was dat we elkaar bij pech sms stuurden). Ok ‘geen berichten’, dan maar verder fietsen. In Valloir neem ik een uitgebreide pauze. Ik weet niet waar ik heen moet met mijn winterkledij (’s morgens aangewezen maar inmiddels heb ik veel te warm). Aanhouden is het beste alternatief!



Na Valloir heb je enkel kms op slecht bollende banen. Ik erger me aan de weg, de te warme kledij, ... en uiteindelijk het uitzicht op de te hoge Galibier-top die nog zo ver weg lijkt…. Mijn moed zinkt me in de schoenen, ben ik te weinig getraind? Zal ik me dit jaar moeten beperken tot de Marmotton? Ik besluit om niet meer omhoog te kijken en gewoon van bocht naar bocht te fietsen. En ja … drinken moet ik doen, ik dronk tot nu slechts 0.50 liter extran… ik moet drinken en eten (w-cup), dan komen de krachten wel weer…



Met herwonnen krachten haal ik de top van de Galibier. Niettegenstaande een temperatuur rond het vriespunt blijf ik er geruime tijd genieten van de warme thee. De uitputting zien bij de anderen sterkt me in de overtuiging dat ik al bij al niet slecht rijd.



De passage van de Galibier, Lautaret tot aan de voet van de Alpe is lang en ik nestel me in een groepje om mijn krachten te sparen.



Ik check nogmaals mijn gsm en bemerk geen berichten. De collega’s zullen dan wellicht aan de beklimming van de Galibier bezig zijn, tenzij Pascal dan toch voorop was, bedenk ik.



Mijn te warme kledij wordt nu wel echt overdreven, aan de voet van de Alpe bemerk ik de toeschouwers in zomers tenue, de snelle temperatuurschommelingen in de Alpen zijn bij deze nogmaals bewezen. De dames in bikini aan de zijde van de weg kunnen me niet bekoren, hoe lieftallig ze ook supporteren, mijn blik is nu gericht op de 1800m grens, Alpe d’Huez!



Ik tel de bochten af, zie deelnemers die reeds de finish bereikten met hun diploma opnieuw naar beneden fietsen, maar zie ook enkele renners die uiteindelijk in bocht 17 beslissen om terug te rijden en tevreden te zijn met het Marmotton-brevet.



Vanaf bocht 5 ben ik het zeker! Ook dit jaar rijd ik deze mooie cyclosportieve uit. Ik kijk op mijn uurwerk en zie dat ik er nog kan in slagen mijn tijd van vorig jaar te verbeteren. Een eindtijd van 9u04minuten is het resultaat.



9 juli 2005 20u00



We eindigen ons week-end in het restaurantje aan het meer boven op Alpe d’Huez. Het lekkere eten, de vlotte bediening, en een pak overpeinzingen zijn ons deel : Geert diende wegens medische redenen de tocht in Valloir te staken. Hans & Pascal bereikten kort na mij de eindstreep maar deelden één visie : ‘Nooit meer!’



10 juli 2005 19u00



Na een moeilijke terugreis, pech met de Renault Traffic, komen we uiteindelijk in een Ford Mondeo thuis. De familie verwelkomt ons als winnaars van de Tour de France, de kinderen zijn dolenthousiast en wij apetrots op onze prestatie. De overtuiging groeit dat we misschien toch nog eens gaan deelnemen. Drie maal is scheepsrecht!



14 juli 2005 19u00



De fietsen en onze bagage die we in Frankrijk, tgv pech met de Renault Traffic, achterlieten kunnen we afhalen. Vanaf nu kunnen we opnieuw trainen voor ons volgende doel : samen rijden Pascal, Hans & Johan in 2006 alvast de Ronde Van Vlaanderen!







Morgen kan u op deze blog een filmpje over de editie 2009 terugvinden.

zondag 27 juni 2010

La Marmotte.... Nog 6 dagen....

La Marmotte, de cyclo met de grootste uitstraling wereldwijd komt uiteraard ook aan bod op de nieuwszenders :



Morgen kan u op deze blog mijn ervaringen tijdens de editie 2005 lezen.

zaterdag 26 juni 2010

La Marmotte.... Nog 7 dagen....

Nog een weekje en 7000 wielertoeristen verzamelen 's morgens in alle vroegte te Bourg D'Oisans...

Voor alle deelnemers gingen vele trainingskilometers hieraan vooraf, trainingen in januari & februari in de koude, in maart & april vooral met de wind als spelbreker... Gelukkig kunnen we de laatste trainingskilometers in heerlijk fietsweer afleggen!

Voor vandaag stond mijn laatste duurtraining op het programma : Nokere Fietsrally. Dit omdat ik niet wens af te wijken van mijn voorbereiding voor la Marmotte bij mijn drie vorige deelnames (2004, 2006 & 2007). Evenzeer omdat het een wondermooie tocht is : goed georganiseerd, en door een mooie streek! Net zoals bij de vorige edities werd er ook nu samengefietst met enkele Nieuwenhovespurters, en werd er in de finale toch nog even geknald!

Of ik door het copiëren van mijn trainingsweek uit 2007 het zelfde resultaat als toen zal bekomen valt sterk te betwijfelen. Toen had ik met ruim 8000 trainingskilometers 1300 km meer gefietst dan dit jaar, ... maar vooral werd er veel rustiger gefietst. 2010 daarentegen is meer een opeenstapeling van fietsdoelen (RVV - Steven Rooks - 3 Ballons, en later Mont Ventoux-week) wat maakt dat er de voorbije maanden reeds te intens werd gefietst.

Mijn hoop is dan ook vooral gevestigd op aangenaam droog fietsweer en het uitblijven van pech, valpartijen... Dit moet in principe volstaan om de tocht tot een goed einde te brengen.

De voorbije dagen werd mijn blog (cfr google-analytics) beduidend meer gelezen dan voorheen. Ongetwijfeld zijn hier vele Marmotte-deelnemers bij. Voor zij die nu reeds afreizen : Alvast een goede reis gewenst.

vrijdag 25 juni 2010

La Marmotte.... Nog 8 dagen....

La Marmotte in cijfers :

174 kilometers
5500 hoogtemeters te overwinnen

4 cols
Col du Glandon : 21.3 km (top : 1924m) (hoogtemeters : 1472m)
Col du Télégraphe : 12km (top : 1566m) (hoogtemeters : 856m)
Col du Galibier : 18km (top : 2646m) (hoogtemeters : 1245m)
Alpe d'Huez : 14km (top : 1815m) (hoogtemeters : 1071m)

7000 deelnemers
34 verschillende nationaliteiten
30% van de deelnemers komt uit de Benelux
80% bereikt de finish

Tijden
Winnaar realiseert meestal een tijd van 6uur
De laatste deelnemers bereiken de finish naar ruim 12 uur

Start
Iets na 7u00

zondag 13 juni 2010

Trois Ballons - This is it!


Bij het ontwaken zie ik '04:20 zaterdag 12 juni' op mijn IPhone, of... jawel 3B-Day! Een goed half uur later schuiven we, samen met andere Vlaamse wielertoeristen, in rennerstenue aan bij het ontbijtbuffet. Gisteren wist ik Rémy van het Ibishotel te overtuigen om dit buffet reeds om 5u00 's ochtends te openen. Alvast een welgemeende merci aan deze hotelmedewerker(s) hiervoor! Toch is de sfeer aan tafel bedrukt : de regen blijft hard kletteren tegen de ruiten, ... wacht er ons echt een flandrien-editie van deze 3Ballons? Nee toch!?

Een uurtje later zijn de fietsen in de wagens ingeladen en rijden we de 20km naar Champagney. Bjorn vindt een goede parkeerplaats dicht bij de start. Stefaan parkeert net als ikzelf zijn wagen in dezelfde straat. Alles wordt nog eens gecheckt : bandendruk, voldoende voeding bij, regenvest... Jawel, alles ok... de buien zijn overigens even weg... We begeven ons naar de start. Na de recordopkomst in 2009 (2300 deelnemers) wordt een nieuw record aantal wielertoeristen genoteerd : 2500 waarvan 60% uit de Benelux.

Ik sta als enige Nieuwenhovespurter in het eerste startvak, de anderen sluiten aan in het tweede vak. Nog een half uur te gaan voor het startschot en de stress slaat toe : ik heb te veel in mijn fietsshirt opgeborgen (vier bandjes, teveel bommetjes, en die 8 WCups zijn wellicht ook wat te veel van het goede), ik pruts aan mijn hartslagmeter die maar geen slagen registreert, ... kortom gespannen afwachten... Ik zie de voltallige Veltec-ploeg vooraan plaatsnemen, ... ook andere cyclorijders met reputatie (top 10 in andere Europese Cyclo's) sluiten aan... Net als in andere cyclo's kan ik alleen maar vaststellen dat ik hier als gewone wielertoerist niet echt op mijn plaats sta...

Om 7u20 wordt er vertrokken : De honderden wielertoeristen zetten zich in beweging... De Veltec renners positioneren zich op de eerste rij... Echt koersen is er nog niet bij : de auto's milderen het tempo... Ondertussen is het hypergeconcentreerd fietsen : de renners van het tweede vak wensen zo snel als mogelijk vooraan post te vatten zodat het een continu geharrewar is, als we enkele ronde punten dwarsen is het hek helemaal van de dam, en valt de eerste valpartij te betreuren... Tot drie maal toe klik ik me uit de pedalen... en stel vast dat ik na een start op een 50e plaats 7 km verder teruggedrongen ben tot wellicht een 200e plaats. Tja ook behendigheid is een vereiste!

Inmiddels versmalt de weg en starten we met de eerste col : Le Ballon de Servance. Ik herinner me mijn stelling van gisteren : een rustige afdaling kan enkel na een sterke klim. Ik probeer op deze smalle weg omhoog opnieuw plaatsen te winnen.... Dit lukt me wonderwel, op een relatief groot verzet klim ik omhoog... Enkele kms verder krijg ik de Veltec-tenues opnieuw in het vizier... Alleen hoe lang duurt deze klim eigenlijk, dit begint wel krachten te kosten... De polar toont al continu een hartslag die zo een 15 tellen boven mijn overslagpols situeert.... Dit blijf ik niet volhouden, ik schakel kleiner en poog op basis van een hogere trapfrekwentie nog dichter bij de toppers te komen... Alleen de weg wordt nu ook wel steiler. Ik kijk om me heen en kan enkel vaststellen dat iedereen op deze eerste klim behoorlijk (te) diep gaat. Volharden dus! In de laatste km voor de top kijk ik even achterom : pas een 15tal meter na mij situeert zich de eerste volger. Voor mij nog zo een 60tal renners. Zij duiken de afdaling in, ik ga onmiddellijk uiterst rechts fietsen, wil niemand hinderen en daal op een rustig tempo. In de afdaling halen een honderdtal andere fietsers mij in. De weg blijkt uiteindelijk er minder erg aan toe te zijn : waar zijn al die putten, al dat grind uit de verhalen.... In het tweede deel van de afdaling ga ook ik nu wat sneller fietsen... probeer af en toe te volgen in het wiel van andere renners.

Beneden gekomen wordt er verzameld : al snel vormen we een peloton van ruim 100 renners. Ook Stefaan komt hier aansluiten. Hij geeft me het signaal om niet achteraan te blijven zitten maar om vooraan positie te kiezen. Ik volg hem bij dit initiatief, ... hij roept me toe om tijdig te eten en te drinken : voegt zelf de daad bij het woord en ik volg hem hierin. Ik vraag hem waar de andere Nieuwenhovespurters zijn : hij blijft het antwoord schuldig, in het geharrewar bij de start raakten zij zijn spoor bijster.

Veel tijd voor overleg is er overigens niet : de cols des Croix & d'Oderen dienen zich snel aan : op een gelijkmatig tempo wordt hier naar boven gefietst... Telkens treedt er een kleine verbrokkeling op in het peloton, maar de afdaling brengt alles opnieuw samen.

De volgende hindernis die wacht is de Col de Bramont : Stefaan positioneert zich hier in de eerste gelederen en bepaalt mee het tempo van dit grote peloton. Resultaat is dat dit peloton splitst in meerdere groepen. Op de Route des Américains zie ik in de verte het eerste deel (met Stefaan) zo een 200tal meter voor me uitrijden, ik kijk om en zie de rest van de groep op ruime afstand na mij. Ik twijfel, opnieuw een 'cartouche verschieten' om bij Stefaan aan te sluiten, of wachten op de achtervolgers... Ik kies voor het eerste, het kost me wat tijd maar opnieuw kan ik me in Stefaans spoor nestelen... De Route des Crêtes volgt, hier speelt de wind voluit. Verder klimt de weg opnieuw, nu helemaal naar het dak van deze tocht : Le Grand Ballon. Opnieuw geef ik een 100tal meter prijs... Enkelen stoppen aan de bevoorrading. Tja, als ik na deze col in de groep wil blijven kan ik me geen stop veroorloven. Ik kies resoluut voor de afdaling, en neem deze gezwind : het is een mooie afdaling, helemaal niet technisch... en ik behaal een behoorlijk tempo.

Net op het einde van de afdaling komt Stefaan opnieuw naast mij. Er staan inmiddels 100km op de teller. Quasi halverwege... We zijn ruim drie uur aan het fietsen, en de hartslag zich quasi continu op of boven de overslagpols... Ik neem me voor om bij de volgende col toch mijn eigen tempo te zoeken.

Bij de Hunsdruck laat ik de groep rijden, en op eigen tempo fiets ik omhoog, ik zie de hartslag snel dalen... en sluit me aan bij één van de Veltec-dames. Met een vijftal fietsers bereiken we ook deze top, waarna we gezamenlijk de afdaling voor onze rekening nemen... Ik stel vast dat ik ofwel beter begin te dalen, of dat de andere renners er de fut niet meer voor hebben... Wellicht een combinatie van beiden, maar ik krijg opnieuw moed. De Veltec-dame start het ronddraaien met een Franse wielertoerist en ik volg hun voorbeeld. Op een behoorlijk tempo rijden we naar de Ballon d'Alsace. Deze klim is toch wat langer dan gedacht... en ik ga hier behoorlijk diep in mijn krachtenarsenaal...

Met vijf wielertoeristen fietsen we naar Champagney. Op deze weg draaien we wat rond, doch ik voel de krachten compleet wegvloeien. Ik blijf enkele kms meedraaien in de aflossingsbeurten tot we Champagney in het vizier krijgen. Slechts 2 drinkbussen werden geledigd, maar toch volgt een noodzakelijke tweede plaspauze.

De weg tussen Champagney en de laatste col is licht oplopend, ik slaag er in om een behoorlijk tempo te onderhouden, maar wanneer net voor het opdraaien van de col des belles filles ik door een 50koppig peloton wordt bijgehaald zinkt me de moed in de schoenen. Een goede plaats mag ik nu wel vergeten : top 300 (garantie voor een plaats in het bevoorrechte startvak en heimelijk mijn ambitie) zal niet meer lukken.

Vijf kilometer resten me nog naar de top : alleen welke kilometers! Dit is afzien, delen van 14% stijgingspercentage worden ons voor de wielen geschoven... Ik zie de snelheid dalen tot 12, 11, 10km/u. Even verder wordt het één digit! Ik word zelfs nog ingehaald.... Ik ga hier compleet kapot! Het licht gaat volledig uit, ik neem alsnog een W-Cup (mijn 6e van de dag), pers de laatste druppels uit mijn drinkbussen en ga met hernieuwde moed het gevecht met deze col aan. Even is er een kleine verpozing, ... ik kan even groter schakelen... ik slaag er opnieuw in om enkele renners voor mij in te halen.

En plots is daar de verlossing : auto's en supporters links en rechts van de weg, ... en daar helemaal aan de top situeert zich de eindstreep... als ik over de matten van de tijdsregistratie fiets licht 7:38:00 op.

Heel diep ben ik geweest, ik zie Stefaan die 27 minuten eerder aankwam en rust bij hem uit. We praten wat en 11 minuten later komt ook Pascal W aan. Met ons drietal gaan we kijken naar onze uitslag :
Stefaan N : 81e en 32e in zijn leeftijdscategorie
Johan D : 229e en 71e in mijn leeftijdscategorie (dus toch nog de beoogde top 300)
Pascal W : 305e en 101e in zijn leeftijdscategorie.

Vervolgens vatten we post aan de finish. We moedigen iedereen aan voor de laatste 100 meter, en turen in de verte om de drie kompanen te zien.
Een uurtje na Pascal W verscheen Bjorn N in ons vizier : ook voor Bjorn een sterke prestatie! Nauwelijks tien minuten later verscheen ook een supertevreden Manfred A. Zijn doel om binnen de negen uur te finishen werd gehaald. Op dit zelfde ogenblik startte ook Pascal D voor de laatste col.

Op die wijze kunnen we enkel tevreden terugblikken : uiteindelijk werd het een droge editie van Les Trois Ballons, en kwamen we met ons zessen zonder valpartijen aan!

zaterdag 12 juni 2010

Trois Ballons - Geen weg terug...

De start van de cyclo 'Trois Ballons' situeert zich in het centrum van het kleine dorpje Champagney. Ook de dag voorafgaand aan de wedstrijd wordt Champagney volledig ingenomen door de fietsers : iedereen vervult er de startformaliteiten, ... en loopt even doorheen het mini-promo-dorp.

Het is middag als ik samen met Pascal D de startnummers afhaal. De overige Nieuwenhovespurters melden ons dat ze nog 2 uur autorijden voor de boeg hebben waarop wij beiden al snel het enige hotel - Logies de France - van het dorpje binnenlopen. Wanneer we door de ober het restaurant worden binnengeleid, de keurig geschikte tafels (met behoorlijk veel bestek) aanschouwen wordt duidelijk dat de obligate spaghetti niet voor deze middag zal zijn. Beiden opteren we voor de kalfszwezerikken, ... een aanrader!

Een uurtje later bevinden we ons aan het Ibis-Hotel te Danjoutin waar we de wagens van Stefaan N & Bjorn N met respectievelijke passagiers Manfred A & Pascal W zien aankomen.

Samen besluiten we om toch nog een training van een uurtje in te lassen. Het is drukkend warm, 28°, en Manfred A & Pascal W houden er een behoorlijk tempo op na. We doorkruisen de regio tussen Danjoutin & Belfort om na een uurtje het hotel opnieuw op te zoeken.

's Avonds dineren we in een Italiaans restaurant te Belfort. Hier staat de spaghetti uiteraard wel op het menu zodat we alsnog de voorraad koolhydraten verder aanvullen. Het volledige restaurant vult zich al snel met andere wielertoeristen van diverse nationaliteiten.... De gesprekken aan tafel focussen zich uiteraard op de moeilijkste passages van Les Trois Ballons.... Als ik de verhalen aanhoor zinkt me de moed in de schoenen : een uiterst gevaarlijke 1e afdaling, verdere afdalingen hebben passages met kasseien wat bij regenweer om valpartijen vragen is, ... langere beklimmingen dan gedacht, ... een slopende slotklim, ... elk jaar vele valpartijen... En vermoedelijk wordt deze cyclo vergezeld van enkele regenbuien.

Manfred A & Pascal W blijven optimist : beiden realiseerden bij de nog zwaardere Marmotte-cyclo reeds een gouden diploma, zijn bijzonder stuurvaardig (ook participeerden ze in het OVWF-circuit) en zijn sterke dalers... Bjorn N blijft dan weer heel nuchter bij dit alles. Daar waar zijn gewicht in het nadeel speelt kan hij zich beroepen op zijn grote motor. Goed uitrijden is zijn doel. Stefaan N (gewezen renner bij de juniores) heeft als rasechte klimmer de grootste ambitie : hij wenst een goede tijd neer te zetten. Pascal D (reed tevens in de juniorescategorie) is vooral begaan met de weersomstandigheden : bij regenweer dan toch maar opteren voor de kortere afstand van 110km, al dan niet een optie? De vraagtekens blijven... Voor mezelf brachten de verhalen aan tafel alvast één iets duidelijk : om die eerste afdaling de baas te kunnen kom ik best met de eerste groep aan de top van de eerste col. Enkel dan kan ik het me veroorloven met de remmen dicht af te dalen.

Hoedanook er is geen weg terug : Na de 600 auto-kms van vandaag wachten morgen de 205 fiets-kms!

donderdag 10 juni 2010

Trois Ballons - Voorbeschouwing

Jaarlijks organiseert onze wielerclub in november een clubfeest. Bij deze gelegenheid in 2003 vatte Davy D. het plan op om met enkele A-leden 'La Marmotte' te fietsen. Als pas beginnend fietser klonken 'La Marmotte' & 'Cyclo' me vreemd in de oren... iedereen aan tafel voegde zijn naam toe aan het inschrijvingsblad die rondging zodat ook ik mijn krabbel er op plaatste....

In juli 2004, met nauwelijks 2000 fietskilometers, vatte ik mijn eerste fietscyclo 'La Marmotte' aan.... meteen leerde ik alle aspecten van het cyclo-gebeuren : Een cyclo is een loodzware fietstocht die je doorheen een mooie streek (lees veel klimmen en dalen) brengt waarbij je weliswaar onvoldoende oog hebt voor de natuur. Iedereen heeft immers een doel : voor sommigen is dit het uitrijden van deze tocht, anderen willen een goede tijd realiseren want er is tijdsregistratie... voor de best geoefenden is het het behalen van een goed klassement, want jawel ook dit wordt opgemaakt. Daarnaast reikt de organisatie van een cyclo ook diploma's uit : in functie van jouw eindtijd (rekening houdend met jouw leeftijd) krijg je een gouden, zilveren of bronzen getuigschrift.

Deze eerste cyclo smaakte naar meer zodat er in de afgelopen jaren enkelen aan de palmares werden toegevoegd :
- La Marmotte : zilver in 2004 & 2006, goud in 2007
- Vélomédiane Criq : goud in 2009
- Freddy Maertens Classic : Top 5 in 2007 (250 deelnemers)
- Steven Rooks Classsic : Top 60 in 2008 (1800 deelnemers)

Voor 2010 werden opnieuw 3 cyclo's in het schema opgenomen : Steven Rooks Classic, Trois Ballons en opnieuw La Marmotte.

Een geslaagde Steven Rooks Classic is achter de rug, voor La Marmotte is het nog enkele weken wachten. De enige cyclo waar ik niet als enige Nieuwenhovespurter aan de start sta is Trois Ballons.

Deze cyclo wordt, met Nieuwenhovespurters Pascal D, Pascal W, Stefaan N, Manfred A & Bjorn N, nu zaterdag verreden.

Het parcours :
- Ballon de Servance : 1200m
- Col des Croix : 678m
- Col d'Oderen : 884m
- Col du Herrenberg : 1186m
- Le Grand Ballon : 1325m
- Le Hunsdruck : 748m
- Le Ballon d'Alsace : 1200m
- La Planche des Belles Filles : 1148m
of 205km en 4300 hoogtemeters in totaal.

48 uur voor het officiële startschot (om 7u15) te Champagney polsen collega's en vrienden naar de verwachtingen :

In eerste instantie is het hopen op een leuk weekend met de Nieuwenhovespurters, ... voor de rit zelf spelen de weergoden uiteraard een grote rol. Vanuit die hoek lees ik wisselende verwachtingen : van heel veel regen tot quasi droog. Het wordt dus afwachten maar een regenjack zal ik zaterdag toch wel bij hebben. Indien de hemelsluizen opengaan opteren we wellicht voor het B-parcours : 105km.

Bij droog weer daarentegen ligt de ambitie (enkel) op het goed uitrijden van de tocht... binnen drie weken is er immers La Marmotte. Merk ik dat het parcours 'Trois Ballons' me ligt dan kan ik in de komende jaren nog eens deelnemen om met het voordeel van de parcourskennis een goede tijd te realiseren.

Samenvattend : ik hoop op een droge rit, zonder pech en valpartijen!

Ongeacht de doelstellingen : binnen exact 48uur staan we met 2000 fietsers in Champagney : allen met toch wel wat stress... of heet dit dan adrenaline... klaar voor de vele hoogtemeters die zullen volgen... Allen kennen we het codewoord doseren, en toch zullen we opnieuw ergens, op de ene of andere ballon... die hartslag te sterk zien stijgen... en onze limieten verleggen... ;-)

Veel succes aan allen!